Pinot Noir jest niezwykle ciekawym, różnorodnym, wrażliwym i trudnym szczepem w uprawie. Nazwa najprawdopodobniej pochodzi od szyszkowatego kształtu winorośli. Rodzina Pinot, do której należą m.in. Pinot Noir, Pinot Blanc, Pinot Gris, Chardonnay, jest bardzo stara i wywodzi się ze starożytności. Rzymianie po podbiciu Galii zastali w Burgundii prężnie działającą produkcje wina. W tekstach o Pinot nieśmiało mówi się już  w IV n.e. W XIV w. szerzej opisuje się wina uprawiane nie tylko w klasztorach Burgundii ale również we wschodniej Francji i Niemczech. Od tamtego czasu pojawiło się mnóstwo klonów Pinot. Najbardziej znanym jest chyba Pinot Noir, a rodzinnym domem pozostaje Burgundia. Przez wiele stuleci był to również dom dla zakonu Cystersów i Benedyktynów, którzy pieczołowicie doglądali, uczyli się i eksperymentowali z Pinot Noir. Przez stulecia  Szczep ten  pełni istotną  rolę w regionie szampańskim, gdzie jest jednym z trzech najważniejszych uprawianych winorośli, po za Chardonnay i Pinot Meunier. Sam szczep charakteryzuje się niewielkim rozmiarem, niską zawartością garbników oraz pigmentu. Pinot Noir dojrzewa dość wcześnie i doskonale daje sobie radę w chłodniejszym klimacie, gdzie łatwiej mu zachować aromaty i naturalną kwasowość. Wina ze szczepu Pinot Noir mają lekki jasno czerwony/wiśniowy kolor i delikatny aromat. Jako młode zawierają świeże aromaty czerwonych owoców. Starzone, w zależności od czasu i rodzaju dębu, zawierają aromaty korzenne, dębu , cygara i egzotycznych przypraw, wanilii czy cynamonu. Niestety tylko najlepsze ( a zarazem najdroższe ) Pinot Noir nadają się do leżakowania 20-30 lat. Dobrze zrobione wino będzie się pasowało nie tylko do wołowiny po burgundzku, ale do wszelkiego rodzaju dzikiego ptactwa, nadzień, sosów, serów oraz spotkań przy komonku.  Po za Burgundią czy Szampanią, warto spróbować Pinot Noir z innych regionów. Ontario, Central Otago, Oregon, Yarra Valley, Tasmania, nie zapominając o naszej rodzimej Polsce. Powszechna opinia głosi, że Pinot Noir albo się kocha albo nienawidzi. Ja jednak polecam próbować, aż się znajdzie ulubionego Pinota, bo naprawdę warto.