Szczep wykorzystywany do produkcji win białych znany chyba wszystkim konsumentom wina i nie tylko, chociażby ze słyszenia. Domem rodzinnym jest bez wątpienia Burgundia we Francji. Tamtejsze wina przez stulecia, aż do lat 70 i 80, kiedy zaczęto wpisywać nazwę szczepów na etykietę, były praktycznie niezaznane z rodzaju szczepu przeciętnemu konsumentowi. Chowały się pod nazwą producenta, miasteczka i znane były bardziej jako biały burgund. W stylu był wyrazisty, pełny, mocny oraz beczkowy i bardzo w modzie, aż do końca lat 90, kiedy  konsument zaczął się domagać lżejszych win, bardziej owocowych i oczywiście tańszych. W Burgundii do tej chwili Chardonnay jest dominującym białym szczepem, poza niewielką uprawą Aligote i marginalną Pinot Blanc. Warto wspomnieć, że w regionie Chablis, który jest częścią Burgundii, używa się dużo rzadziej dębu i na dużo mniejszą skalę. W rezultacie wina są świeższe, żywsze i bardziej mineralne, co jest przede wszystkim zaletą terroiru. Chardonnay, wraz z rewolucją winiarską , zawędrowało do wszystkich zakątków świata. Stało się talk popularne, że w Australii pod koniec lat 90 zabrakło win produkowanych z tego szczepu. Wino zawędrowało do Nowej Zelandii, RPA, świetnie się prezentuje w Chile i oczywiście w USA, nie wspominając o Europie.  Szczep ten jest stosunkowo łatwy w uprawie oraz jest podatny na różne techniki winiarskie, w szczególności użycie dębu. Należy jednak uważać podczas zbiorów, gdyż za dojrzałe owoce szybką tracą naturalną kwasowość, tak potrzebną w produkcji wina. Chardonnay charakteryzuję się wieloma smakami: owoce tropikalne, brzoskwinie, gruszki, maliny, wanilia, tytoń i wiele innych. Wina z tego szczepu zdecydowanie nadają się do potraw. Lżejsze możemy podawać z owocami morza, rybami słodkowodnymi i różnymi sałatkami. Te cięższe i bardziej złożone są świetnym dodatkiem do różnorakiego drobiu, dzikiego ptactwa, potraw z cielęciny, serów, lekko grillowanych warzyw, makaronów oraz białych sosów, a także potraw z grzybami.